Lepsza diagnostyka mukowiscydozy dzięki nowym biomarkerom

0

Lepsza diagnostyka mukowiscydozy (CF) u noworodków i małych dzieci? Tak, dzięki wykorzystaniu analizy nowych biomarkerów, będzie można dokładniej identyfikować mukowiscydozę.

Wyniki badań opublikowane w czasopiśmie ACS Central Science, rzucają nowe światło na podstawowe mechanizmy CF i mogą prowadzić do poprawy rokowania i lepszych sposobów leczenia mukowiscydozy, która jest dość zmienna i wpływa na różne aspekty zdrowia dzieci z CF – twierdzą naukowcy.

Gruczoły potowe chorego na mukowiscydozę wydzielają pot o podwyższonym stężeniu chlorku sodu.  Stosowana do tej pory metoda badania chlorków w pocie, czasem dawała jednak niejednoznaczne wyniki (jeżeli ilość chlorków w pocie była zawarta pomiędzy 40 a 60 mmol/l). Powodowało to trudności w postawieniu właściwej diagnozy.

Naukowcy z McMaster University w Ontario zbierali i analizowali próbki potu u niemowląt niezdiagnozowanych i zdiagnozowanych, w klinikach CF w Szpitalu Dziecięcym McMaster i Szpitalu SickKids w Toronto. W próbkach potu pobranych od chorych na mukowiscydozę dzieci, naukowcy zidentyfikowali kilka związków chemicznych, które mogą posłużyć jako biomarkery do oznaczania tej choroby.

Szczególnie interesujące okazały się dwa związki. Pierwszy to kwas pilokarpinowy, będący metabolitem pilokarpiny. Pilokarpinę stosuje się w teście potowym jako substancję stymulującą wydzielanie potu (aplikowana jest na skórę w miejscu o największym zagęszczeniu gruczołów potowych, zwykle na ręce lub nodze pacjenta).

Paraoksonaza (fot. TravJ95 na lic.  Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 International)

Drugi związek to MEHP, metabolit ftalanu dwu-2-etyloheksylu (związku chemicznego stosowanego powszechnie w przemyśle do zmiękczania tworzyw sztucznych). Obecność obu metabolitów w pocie może świadczyć o niedoborze paraoksonazy – enzymu biorącego udział w hydrolizie wiązań estrowych oraz w procesach antyoksydacyjnych.

Identyfikacja metabolitów pilokarpiny i MEHP jako markerów biologicznych CF doprowadziła zespół naukowców do sformułowania hipotezy, że ludzka paraoksonaza może być związana ze spektrum mukowiscydozy.

Wcześniejsze badania z lat osiemdziesiątych sugerowały, że obniżony poziom paraoksonazy ma wpływ na stan zapalny w płucach chorych na mukowiscydozę oraz formowanie biofilmu przez bakterie Pseudomonas.

Naukowcy z McMaster University planują dalsze badania na większej licznie chorych z CF. Chcą dokładnie zbadać zależność między występowaniem wspomnianych metabolitów a postępem choroby.

Nowe biomarkery mogą okazać się dobrymi wskaźnikami prognostycznymi, przydatnymi do prognozowania rozwoju mukowiscydozy i koniecznych działań terapeutycznych u pacjenta.

Zostaw odpowiedź

Twoj adres e-mail nie bedzie opublikowany.


The reCAPTCHA verification period has expired. Please reload the page.